ΘΑΡΡΕΙΣ ΠΩΣ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΣΟΥ

Ανέμου αντάμωμα θαρρείς πως είναι τούτο
με της βροχής σταγόνες πάνω στα φύλλα
να χτυπούνε

Και συ στην ζεστασιά να νανουρίζεις την αγάπη
Και συ στην ζεστασιά να νοσταλγείς
από τις χαρές σου που περάσαν

Και του μυαλού σου η φούρια
να μην σ’ αφήνει να διαλέξεις
τι θάθελες να ξαναδείς και τι μπορείς

Και είν’ τ όνειρο μεγάλο ζωντανό
κι αν δε σε ρίξει η νύστα σ’ ένα κόσμο άλλο ,
θαρρείς πως είσαι ευτυχισμένος ,

Θαρρείς πως όλα είναι δικά σου
κι αν όχι πως θα γίνουν .
θαρρείς πως τρέχει από τα χείλη σου
πηγής κρυστάλλινο νερό.

Και ξεδιψώ στου ήλιου το μεσούρανο την κάψα
Κι ακούω εκείνη την γλυκιά την μουσική
στου λογισμού μου το περπάτημα
Από τα φύλλα που αεράκι τα γυρνά και του νερού
χτυπήματα πάνω σε λείες πέτρες και τα χόρτα

Θαρρείς στα μάτια σου πως βγήκανε τα’ αστέρια
Κι εκεί πιο πάνω είναι η νύχτα η λουσμένη το φεγγάρι
Πάνω στα μαύρα σου μαλλιά.

Κι ο χτύπος της καρδιάς σου είναι κι αυτός
των αηδονιών παράπονο γλυκό
θαρρείς πως είναι η αγκαλιάσου, στερνό λιμάνι, ξενιτεμού
το τέρμα ,και βάλσαμο σε ότι πονά και κυνηγά τη νοιώτη μου

Αφιερωμένο σε κάποιο αγνό νεανικό μου έρωτα