Γεύση
Έρωτα λάγνου
Στο άνοιγμα της ψυχής
Κυλάει και κατακτά τον ουρανίσκο μου
Αίσθηση ανοιξιάτικου
πρωινού στα μάτια πεταλούδας σε
μια βόλτα στους αγρούς
Μπορείς
αν θες
να νοιώσεις τη στιγμή
Σύγνεφο λευκό σε καταγάλανο ουρανό
προσμένει
μαζί του να δεθείς
να πας ταξίδι
Σκιρτά η ανεμώνη
για ένα σου χάδι από ένα σου δάκρυ
προσμένει
τη δίψα της να σβήσει
Κι ο κρίνος λευκός
κρυμμένος στης πέτρας τα απάγκιο
σου γνέφει
για ένα σου φιλί
έρχεται
Η αυγή ροδαλή θαρρείς
της προσμονής το πάθος
της δίνει χρώμα
η ηδονή
για της μέρας τη γέννηση
να φέξει του δρόμου σου
τα μονοπάτια
Μια μια οι αισθήσεις
ξυπνούν
σε οδηγούν
ταξίδι πέρα
η πόρτα άνοιξε
ορίζοντας στο φως
στη βλεφαρίδα σου από κάτω
ο ήλιος ανατέλλει
και στο ποτάμι
της ψυχής
αθάνατο
λήθης νερό
να ρέει
κι όλα αυτά
σε μια στιγμή
αρκεί
να μου κρατάς το χέρι
αρκεί
ένα σου φιλί
