Στου λογισμού και της καρδιάς
τα απέραντο ταξίδι
Σε αισθάνομαι να προσπαθείς
στη λήθη να με ρίξεις
Θαρρώ φοβάσαι να με δεις
μην τύχει και ξυπνήσει
Έρωτα λάγνο σκίρτημα
και μέσα δεν αντέξεις
Να πολεμά το είναι σου
με κόντρα την καρδιά σου
Να κρύψει την αγάπη σου
να πνίξει την μιλιά σου
Κάν την απέραντη σιωπή
δικό σου φίλο αν θες
Πάρε το δρόμο που οδηγεί
μακριά απ την καρδιά σου
Μα κι αν λυγίσεις μην σκεφτείς
το ίδιο έχω κάνει
Για μένα ήτανε αρκετό
να νοιώθω πως υπάρχεις
Μες το μυαλό μου ανάμνηση ,
ελπίδα για να ζω
