Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Ήταν η μέρα απ’ αυτές που φως περίσσιο σε θαμπώνει
Κι ζέστη σου πυρώνει ρούχα και όψη κι ο ιδρώτας ζωγραφίζει
Ψυχές μικρούλες που πετούν τριγύρω

Ήταν της μέρας η απλοχεριά να έχω μια τέτοια μέρα δίπλα μου
ένα απ ’εκείνα των ανθρώπων τα μικρά τα κύματα που λάμπουν
Και σαν ζεσταίνετε το σώμα θέλει αέρα θέλει σκιά
μα σαν σου καίγεται η καρδιά μονάχο βάλσαμο το κύμα .
Αυτό που ο κλήρος έλαχε να πέσει

Πήγαινε ερχόταν και κάθε τόσο λικνιζόταν στο μικρό και αδύνατο
Αεράκι που κλεφτά περνούσε
Και σαν τα χείλη τέντωνε γελούσε και ο κόσμος ήταν μοναχά ένα βλέμμα
ένα χαμόγελο τα δυο τους μια ψυχή κι αυτή η ψυχή ο κόσμος όλος

Και η ομορφιά που ανέβαινε ανάμεσα σε σκόνη και ανθρώπους
σαν καπνός.
Μπόρεσε κι έσβησε την αναμμένη την βαριά καρδιά, και κάπου φώναζε σε τόνο κάποιου γλυκού και όμορφου μινόρε .
Πονώ μα είναι γλυκός ο πόνος
Απ’ την φωτιά του έρωτα είναι απ’ το κύμα εκείνο των ανθρώπων το μικρό
Κι εκείνο έλαχε σε μένανε να πέσει

Ο ύμνος της αγάπης

Αν τις γλώσσες των ανθρώπων
λαλώ και των αγγέλων,
αλλά αγάπη δεν έχω,
έχω γίνει χαλκός που ηχεί
ή κύμβαλο που αλαλάζει.
2 Και αν έχω προφητεία
και ξέρω τα μυστήρια όλα
και όλη τη γνώση,
και αν έχω όλη την πίστη,
ώστε όρη να μετακινώ,
αλλά αγάπη δεν έχω,
τίποτα δεν είμαι.
3 Και αν δώσω για τροφή
όλα τα υπάρχοντά μου
και αν παραδώσω το σώμα μου,
για να καώ,
αλλά αγάπη δεν έχω,
τίποτα δεν ωφελούμαι.
4 Η αγάπη μακροθυμεί,
συμπεριφέρεται με χρηστότητα η αγάπη,
δε ζηλεύει, η αγάπη δε μεγαλοκαυχιέται,
δε φουσκώνει από υπερηφάνεια,
5 δε συμπεριφέρεται άσχημα,
δε ζητά τα δικά της, δεν παροξύνεται,
δε λογίζεται το κακό,
6 δε χαίρει για την αδικία,
συγχαίρει όμως στην αλήθεια.
7 Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει,
όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.
8 Η αγάπη ποτέ δεν πέφτει.
Είτε όμως προφητείες, θα καταργηθούν.
είτε γλώσσες, θα πάψουν.
είτε γνώση, θα καταργηθεί.
9 Γιατί μερικώς γνωρίζουμε
και μερικώς προφητεύουμε.
10 Όταν όμως έρθει το τέλειο,
το μερικό θα καταργηθεί.
11 Όταν ήμουν νήπιο, λαλούσα σαν νήπιο,
φρονούσα σαν νήπιο, λογιζόμουν σαν νήπιο.
όταν έγινα άντρας,
κατάργησα τα νηπιακά πράγματα.
12 Γιατί βλέπουμε τώρα
μέσα από κάτοπτρο αινιγματικά,
τότε όμως πρόσωπο με πρόσωπο.
τώρα γνωρίζω μερικώς,
τότε όμως θα γνωρίσω καλά
καθώς και γνωρίστηκα καλά.
13 Τώρα λοιπόν μένουν:
πίστη, ελπίδα, αγάπη. τα τρία αυτά.
Μεγαλύτερη όμως από αυτά είναι η αγάπη.

Α ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΡΟΣΩΡΙΝΟ

ΠΑΡΑΠΟΝΟ?

Σ αυτούς η αγάπη τους αγχώνει και τους προκαλεί ανία
Σ αυτούς που την αγάπη θεωρούν αδυναμία.
Δεν θα καταθέσω την ψυχή μου. Τα δάκρυα μου ίσως μα όχι για πάντα

Γιάννης Παππάς

ΘΑΡΡΕΙΣ ΠΩΣ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΣΟΥ

Ανέμου αντάμωμα θαρρείς πως είναι τούτο
με της βροχής σταγόνες πάνω στα φύλλα
να χτυπούνε

Και συ στην ζεστασιά να νανουρίζεις την αγάπη
Και συ στην ζεστασιά να νοσταλγείς
από τις χαρές σου που περάσαν

Και του μυαλού σου η φούρια
να μην σ’ αφήνει να διαλέξεις
τι θάθελες να ξαναδείς και τι μπορείς

Και είν’ τ όνειρο μεγάλο ζωντανό
κι αν δε σε ρίξει η νύστα σ’ ένα κόσμο άλλο ,
θαρρείς πως είσαι ευτυχισμένος ,

Θαρρείς πως όλα είναι δικά σου
κι αν όχι πως θα γίνουν .
θαρρείς πως τρέχει από τα χείλη σου
πηγής κρυστάλλινο νερό.

Και ξεδιψώ στου ήλιου το μεσούρανο την κάψα
Κι ακούω εκείνη την γλυκιά την μουσική
στου λογισμού μου το περπάτημα
Από τα φύλλα που αεράκι τα γυρνά και του νερού
χτυπήματα πάνω σε λείες πέτρες και τα χόρτα

Θαρρείς στα μάτια σου πως βγήκανε τα’ αστέρια
Κι εκεί πιο πάνω είναι η νύχτα η λουσμένη το φεγγάρι
Πάνω στα μαύρα σου μαλλιά.

Κι ο χτύπος της καρδιάς σου είναι κι αυτός
των αηδονιών παράπονο γλυκό
θαρρείς πως είναι η αγκαλιάσου, στερνό λιμάνι, ξενιτεμού
το τέρμα ,και βάλσαμο σε ότι πονά και κυνηγά τη νοιώτη μου

Αφιερωμένο σε κάποιο αγνό νεανικό μου έρωτα