Πλαγιά ζει η άνοιξη
σε στρώμα από βελούδο
Σε όνειρο άπιαστο
Σε υποσχέσεις του νου
πλανεμένη
Ξανά να ‘ρθει
ο καλός της περιμένει
Ξανά μες τα χρυσά της τα μαλλιά
να ξαναχτίσουνε φωλιά
μικρά πουλιά
μικρές ελπίδες
Τα χρώματα της ξέφτισαν
γίνανε άσπρο χιόνι
Η θύελλα της ψυχή της
έσβησε αγάπες περασμένες
σκέπασε με λευκό
τα προδομένα σ αγαπώ
Προσμένει τ’ ανθισμένα
κλαδιά
τ’ άγρια τριαντάφυλλα
να της στολίσουν το κορμί
τον πόνο της να κρύψει
Στον ύπνο το βαθύ
χαμογελά
ρόδο ανοιχτό τα χείλη της
ευωδία του έρωτα
Πλαγιά ζει η άνοιξη
ώσπου χειμώνας να τελειώσει
τους χτύπους της καρδιάς της
ξανά να νοιώσει
Μην την ξυπνήσεις
και την πάρει το λευκό
Πες της μονάχα σ αγαπώ
ζωγράφισε την κόκκινο
του έρωτα
Με της ψυχής σου
το παλτό
σκέπασε την
Θα ξανασηκωθεί
ο χειμώνας θα τελειώσει.
