Έξω απ’ τη φυλακή μου

Πρωί πρωί

Κοιτώ τον ήλιο

Με θαμπώνει

Κοιτώ και τα δεμένα μου φτερά

τη νιότη μου που φεύγει

Κι εγώ να κάθομαι εδώ

να μην μπορώ

να σε κοιτάξω μες τα μάτια

και να σου πω πως σ αγαπώ

Μέσα απ’ το χθες

Το αύριο με κοροϊδεύει

μου τρώει το σήμερα

Άπληστο αδηφάγο

Σε μια στιγμή

μου κλείνει τους δρόμους

Ρίχνει ποτάμια

σκέψεις αρνητικές

και γω να προσπαθώ

να ξεχάσω τις ήττες μου

Χρυσά κάγκελα

Σκληροί δεσμοφύλακες

οι αμφιβολίες

Δεν μ αφήνουν να κοιμηθώ

Παλεύω να ξεφύγω

να ζήσω το τώρα

το τικ του χρόνου

να προλάβω

Πριν γίνει αύριο και σε χάσω

Ακούω φωνές

να σταματήσω

Φοβούνται μη χάσουν

το παιγνίδι τους ?

Μην δουν τη χαρά να

ντύνεται την πορφύρα

Και η υποκρισία τους

πάει χαμένη

δε θα έχει θαμώνες

το μαγαζί της

Στενό το μονοπάτι ανηφορικό

αλλά δικό μου

που θα με βγάλει η καρδιά μου?

ίσως πουθενά

μα έξω απ’ τη φυλακή μου

(με ρώτησες ..ποιος είσαι

ήθελα να σου πω

αυτός που ζεις μες την καρδιά του

Δε στο είπα…….)