Χάνομαι στα αδιέξοδα της τύχης μου
πλανιέμαι στην απέραντη έρημο
της άνυδρης καθημερινότητας
Ανοίγω την πόρτα της ψυχής μου
να πετάξουν οι ώρες που μένουν πνιγμένες
σε σάπια σήμερα σε ξεχασμένα χθες
H καρδιά μου φωνάζει
σε αύριο στολισμένα
Στα μεταξένια λάγνα κορμιά
της ουτοπίας
να ελευθερώσουν τη ζωή
που κρατούν φυλακή
Η ματιά μου αγναντεύει το κενό
χαϊδεύει αστέρια μακρινά
ζωγραφίζει εικόνες
κομμάτια του αύριο
γεμάτα αγάπες
γεμάτα νοσταλγία του χθες
Απλώνονται τα χέρια μου
φτερά θαρρείς θε να πετάξω
πάνω από λίμνες πάνω από θάλασσες
πάνω από ονείρων μου νησιά
πάνω από θέλω ξεφτισμένα
που έπνιξε η μοναξιά
Κλαίω γελώντας με ειρωνεία
για τις νεκρές υποσχέσεις
σωτήρων έξυπνων καινοτόμων
που σχεδιάζουν στο σκοτάδι
τα αυθόρμητα λάθη
που καρφώνουν ένα ένα
πάνω στο κορμί μου
Αντιδρώ ανθίζω βλαστούς ψυχής
αχτίδες φως κατακλύζουν
το εσωτερικό μου κόσμο
Ζωγραφίζω με χρώματα
τους τοίχους του συμπαντός μου
τα αστέρια μου δε θα αφήσω
να σβήσουν στο μαύρο
Θες να προσφέρεις
βάλε το χέρι σου στο χέρι μου
άνοιξε πόρτα στην ψυχή σου
να ναι η καρδιά μας ένα αστέρι
να ναι το σύμπαν μας αστέρια
που ‘ναι δεμένα με τα χέρια
