Αλαργινή μου αίσθηση

Αλαργινή μου αίσθηση

Στην απέραντη σιωπή

η καρδιά μου αφουγκράζεται

τον ήχο της καρδιάς σου

να πάρει ρυθμό

Φιλί γλυκό

Άφησα στης άνοιξης την ευωδία

Να ‘ρθεί και να σου πει το σ αγαπώ

Στο παραθύρι σου βγες

φως να πάρει το φεγγάρι

απ’ την ματιά σου

Να βγω και να με λούσει

Μ έρωτα και ψυχή

Αλαργινή μου αγάπη

Ακριβό μου δάκρυ

Μύρο στα χείλη μου

η γεύση του φιλιού σου .

Από ονείρου συνουσία

της ψυχής μου με την ψυχή σου

Πίκρα στα χείλη μου

η δική σου απουσία

Μα η ύπαρξη σου

για μένα θεού υπόσταση

δύναμης πηγή

ημέρας χαρά

χρόνου προσμονή

Αλαργινή μου σκέψη

κύμα ονείρου μου

θάλασσα συναισθημάτων

με κατέκλυσε

Υπέγραψε στην καρδιά μου

Παντοτινό έρωτα

(Πές μου ....αξίζει ...η αγάπη? )

Αστέρια να ανασαίνω

Ζωγράφισα στον ουρανό μικρή καρδιά για σένα

κόκκινο χρώμα φωτεινό απ’ της καρδιάς το αίμα

Απείρου κάλλους άγγιγμα αίσθησης αφθονία

χείλη ρόδων απόσταγμα τα μάτια σου ευλογία

Να με κοιτάς εγείρομαι ανθίζει το κορμί μου

στο φίλημα σου αφήνομαι ευφραίνεις την ψυχή μου

Θεού κομμάτια χέρια μου στα χάδια σας πεθαίνω

σηκώστε με στον ουρανό αστέρια να ανασαίνω

Ταξίδι κάντε με να δω ψυχή πλασμένη αγάπη

και σύννεφο σε ουρανό να γίνει κάθε δάκρυ

Απλώστε μου στη θάλασσα τον ήλιο το φεγγάρι

αυτή που τόσο αγάπησα να σκύψει να τα πάρει

Γλυκός καρπός εξωτικός είναι η ζωή κοντά σου

δώρο που μου ‘κανε ο θεός η όμορφη καρδιά σου

Τα λόγια μου τα χείλη μου τα χέρια το κορμί μου

δυο λέξεις λένε σ αγαπώ και είσαι η ψυχή μου

(Όταν ήρθες στη ζωή μου άνοιξες μια παρένθεση..

αν την αφήσεις ανοιχτή θα μου θυμίζει το φεγγάρι...μα κι

αν την κλείσεις κενή θα μου θυμίζεις πανσέληνο)

Έξω απ’ τη φυλακή μου

Πρωί πρωί

Κοιτώ τον ήλιο

Με θαμπώνει

Κοιτώ και τα δεμένα μου φτερά

τη νιότη μου που φεύγει

Κι εγώ να κάθομαι εδώ

να μην μπορώ

να σε κοιτάξω μες τα μάτια

και να σου πω πως σ αγαπώ

Μέσα απ’ το χθες

Το αύριο με κοροϊδεύει

μου τρώει το σήμερα

Άπληστο αδηφάγο

Σε μια στιγμή

μου κλείνει τους δρόμους

Ρίχνει ποτάμια

σκέψεις αρνητικές

και γω να προσπαθώ

να ξεχάσω τις ήττες μου

Χρυσά κάγκελα

Σκληροί δεσμοφύλακες

οι αμφιβολίες

Δεν μ αφήνουν να κοιμηθώ

Παλεύω να ξεφύγω

να ζήσω το τώρα

το τικ του χρόνου

να προλάβω

Πριν γίνει αύριο και σε χάσω

Ακούω φωνές

να σταματήσω

Φοβούνται μη χάσουν

το παιγνίδι τους ?

Μην δουν τη χαρά να

ντύνεται την πορφύρα

Και η υποκρισία τους

πάει χαμένη

δε θα έχει θαμώνες

το μαγαζί της

Στενό το μονοπάτι ανηφορικό

αλλά δικό μου

που θα με βγάλει η καρδιά μου?

ίσως πουθενά

μα έξω απ’ τη φυλακή μου

(με ρώτησες ..ποιος είσαι

ήθελα να σου πω

αυτός που ζεις μες την καρδιά του

Δε στο είπα…….)