Πόνου φινάλε

Κι αν είσαι εσύ για μένα
Της νιότης της καρδιάς η αναπνοή
Τι μ αυτό;
Tα χείλη σου στα ξένα η ψυχή σου πουθενά
Τα δάκρυα μου στέρεψαν τα χείλη μου στεγνά
Μαράθηκαν τα ρόδα
στης μοναξιάς την ξέρα
Κι εγώ μονάχα στο ποτό αχτίδα ελπίδας
Προσμονή.

Οι θύμισες στον ποταμό της λήθης

θε να πέσουν

και στα λουλούδια
ζωή ξανά θα δώσω ποτίζοντας τα

γλυκό κρασί
ριγμένο με τα χείλη μου

κι ας είναι αυτά η μόνη θύμηση σου

να ‘χουν τα χέρια κάτι ν’ ακουμπούν

τα χείλη να φιλούνε στου έρωτα το δρόμο

που λέω ξανά να πάρω

Δυο άνθη

Δυο άνθη πότισα ζωή
Με της καρδιάς τα χέρια
Ψηλά σηκώσανε κλαδί
Και χάθηκαν στα αστέρια

Ανέβηκα ψηλά κι εγώ
Στον ουρανό να ψάξω
Μήπως μπορέσω να τα βρω
Το δρόμο τους να αλλάξω

Τα βρήκα πέρα μακριά
Στόλιζαν το φεγγάρι
Μαζί φωτίζανε τη γη
Σκορπίζαν το σκοτάδι

Σαν δεις το βράδυ ουρανό
Θα δεις να σου μιλάνε
το ένα θα λέει πως σ αγαπώ
και τα άλλο σε θυμάμαι