Η σιωπή ο προορισμός μου
η σκέψη να δω που κρύφτηκε η ζωή
Περνώντας το σκοτάδι
να ψηλαφίσω την καρδιά
να ζωγραφίσω
με των ματιών μου την συννεφιά
τις λέξεις
Να γράψω με το δάχτυλο μου
πάνω στης λίμνης τα νερά
σ αγαπώ
Άραγε μπορώ
να περπατήσω στα κύματα?
Να πετάξω στα σύννεφα?
Να ακουμπήσω την αγάπη
να της σκουπίσω το δάκρυ ?
Το τα ξίδι μου έγινε στάση
ο ορίζοντας μου παράθυρο
τα βήματα μου με παρέσυραν
τα χέρια μου έτρεμαν
Σταμάτησα να χτυπώ την καρδιά μου
ώσπου να φύγει η συννεφιά μου
Οι ήχοι μίλησαν μου γνώρισαν
τις σιωπές του καημού αδελφές
Ποιος πήρε απ’ τον ουρανό τα αστέρια?
Ποιος σήκωσε τον ήλιο?
Η πια εγώ είμαι τυφλός?
Εγκλωβίστηκα στ' απέραντο
του εγώ
στο σκοτάδι του γιατί
στην καταιγίδα του ίσως
και δεν μπορώ να περπατήσω
στο αύριο
Δεν μπορώ να σκεφτώ
που έχω κρύψει τη χαρά
που έχω αφήσει τον εαυτό μου
Τελικά ο θρόνος μου
αυτός που μου χάρισαν
μετά που γεννήθηκα
είναι η φυλακή μου
Πόσο μου μένει να
εκτίσω την ποινή μου?
Μίλα , ούρλιαξε
ελεύθερη φωνή μου
ίσως με βγάλεις απ’ τη φυλακή μου!
