Του έρωτα ο βοριάς

Να χύνονται τα χρυσαφένια τα μαλλιά
σαν μεταξένια
Στο λάγνο πίσω μέρος του κορμιού
Κι αυτό να απλώνετε σαν τη σκιά
της λυγαριάς που αέρας τη φυσάει
και τα κλαδιά της σαν σκιρτούν,
χορεύουν πόθου κάλεσμα
χαϊδεύοντας της όχθης τα πλατάνια

Γυμνό να το θωρείς
μόνα στολίδια
σεντόνια από μετάξι που σκεπάζουν
μονάχα λίγη απ την υπέροχη ομορφιά

Και σαν γυρίσει να σε δει
τα λάγνα του έρωτα
παιγνίδια για λίγο θα φανούν
Για λίγο την ανάσα θα κρατήσεις
και μέσα σου απ του έρωτα τη φλόγα
θα σκιρτήσεις


Και σαν απότομα το πάθος το κυριεύσει και τρέμει από χαρά και προσμονή
τα μάτια τα αναμμένα φως του ήλιου το πρόσωπο στο χρώμα ροδαλό
στην αγκαλιά σου φυλακή θες να το κλείσεις

Στα χείλη η ανάσα δυσκολεύει και κάνει διακοπή μόνο για έρωτα φιλιά
και είν’ το κορμί θερμό και αναβλύζει αρώματα ανάκατα με ιδρώτα
και το μυαλό σου γρήγορα γυρίζει σε ταξιδεύει σ άλους δρόμους σ άλλη ρότα


Κι αν είναι αγάπη που τις δύο ψυχές ενώνει χορός αισθήσεων απ’ το φιλί στο στόμα
τα αρώματα τα αγγίγματα του πόθου απ’ των ματιών το ατέλειωτο το κοίταγμα
των λέξεων των στεναγμών και της καρδιάς το γρήγορο το χτύπημα

Και δες ξανά παράδεισος πως ήρθε πως ξέχασες τα τόσα που σε πνίγουν
και δες ξανά χαμόγελο στον ύπνο
ξανά θα ονειρευτείς πως βασιλιάς του κόσμου είσαι


Και εκεί τα άλλο πρωί σαν βγει ο ήλιος θα κείται η ανθισμένη λυγαριά
στην αγκαλιά της άνοιξης που ήρθε απ’ του καλού της άγγιγμα
στο γρήγορο απαλό και λάγνο φύσημα του έρωτα του πόθου το βοριά