Πάνω στην ανοιχτή σου παλάμη
άρχισα να ζωγραφίζω με το σώμα μου
τις νότες του έντονου και ευχάριστου διαλλείματος
μιας καθημερινής ζωής
Πάνω στον κορμό της λεμονιάς
έπεφτε η σκιά της καρδιάς σου
στο ασημένιο φως του ψεύτικου φεγγαριού
που φώτιζε ένα γύρο πάνω σε κάποιο
τσιμεντένιο κατασκεύασμα
Κάπου κοντά ο αέρας άνοιξε μάχη
με κάποιο πεσμένο αντικείμενο
που από τον ήχο του έμοιαζε με τενεκέ
σε λίγο άφησε το θύμα του και άρχισε να χτυπά
με μανία τα παντζούρια του σπιτιού μας
Πάνω στον τοίχο κάποιο έντομο θέλοντας
να αντικρίσει το λιγοστό φως της λάμπας
παίζει τη ζωή του κορώνα γράμματα
Ψηλά από τις κορυφές των δένδρων
κρυφοκοιτούσε κάποιο αστέρι
προσπαθώντας να μας φωτίσει
για να δει καλύτερα
Στο νου μου βαθειά είχαν γίνει όλα ένα
Φως ,δροσιά, χαρά ,μουσική,
είχαν στήσει ένα πρωτόγνωρο χορό
που μ’ έκανε μετά από λίγο
να νοιώσω τη γη να χάνεται
χωρίς να πάψω ούτε στιγμή να πιστεύω
πως είμαι ευτυχισμένος
Εκεί έξω ο αέρας και η βροχή άρχισαν το τραγούδι
πατώντας τα πλήκτρα της μουσικής
που δεν ήταν τίποτε άλλο από αδέσποτες σταγόνες
που χτυπούσαν πάνω στην λαμαρίνα της στέγης
στον ίδιο ρυθμό με τις καρδιές μας
