Πόνου φινάλε

Κι αν είσαι εσύ για μένα
Της νιότης της καρδιάς η αναπνοή
Τι μ αυτό;
Tα χείλη σου στα ξένα η ψυχή σου πουθενά
Τα δάκρυα μου στέρεψαν τα χείλη μου στεγνά
Μαράθηκαν τα ρόδα
στης μοναξιάς την ξέρα
Κι εγώ μονάχα στο ποτό αχτίδα ελπίδας
Προσμονή.

Οι θύμισες στον ποταμό της λήθης

θε να πέσουν

και στα λουλούδια
ζωή ξανά θα δώσω ποτίζοντας τα

γλυκό κρασί
ριγμένο με τα χείλη μου

κι ας είναι αυτά η μόνη θύμηση σου

να ‘χουν τα χέρια κάτι ν’ ακουμπούν

τα χείλη να φιλούνε στου έρωτα το δρόμο

που λέω ξανά να πάρω